미나리
   Minari

   장민규
   ဂျန်မင်ဂူ
 

매운 안개가 하늘을 덮은 새벽

မှိုင်းဝေနေတဲ့ မြူလွှာတွေ ရစ်သိုင်းလွှမ်းခြုံထားတဲ့ အာရုံဦးမှာ

파란 싹을 올린 대공들은 칼바람에 잘려

ထွက်ပြူစ ပြုနေတဲ့ အညွှန့်အဖူး နုနုထွတ်ထွတ်လေးတွေခမျာ

လေတိုက်သလို ဓါးသွားထက်မှာ ဖြတ်လှီးခံရပြီးတော့

한 단, 두 단 트럭에 실려가네

တစ်စည်း၊ နှစ်စည်း အစီအရီ ထရပ်ကားပေါ် ပါသွားကြလေရဲ့

포승줄에 묶인 시위대처럼

လက်ပြန်ကြိုးအတုပ်ခံထားရတဲ့ ဆန္ဒပြတဲ့ လူအုပ်စုကြီးအလားပဲ .

꽈악, 밟아줘

အားအပြည့်နဲ့ နင်းချပစ်လိုက်ပါ (ငါတို့ကို)

언 땅에 탄성歎聲이 생기도록,

ရေခဲလို မာကြောနေတဲ့ ဒီ မြေကြီးထက်မှာ တန်ပြန်တွန်းကန်အားတွေ ဖြစ်သွားလောက်တဲ့ အထိပေါ့

그 반발력으로 눈부시게 뛰어오를 테니

(ငါတို့က) အဲ့ဒီ နင်းခြေလာတဲ့ အားတစ်ခုချင်းစီပေါ်မှာ

မျက်စိနဲ့ လိုက်ကြည့်လို့ မမီနိုင်လောက်တဲ့ အရှိန်မျိုးနဲ့

ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေလိုက်မဲ့ သူတွေမို့ပါ .

서슬 퍼런 칼날에 어깨를 맞대는 푸른 결의

ပါးလွှာထက်ရှနေတဲ့ ဓါးသွားနဲ့ ပခုံးချင်းတိုက်လာခဲ့တဲ့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ခြင်းတွေ၊ သစ္စာတရားတွေ

진창에 심지를 내린 꺼지지 않는 불꽃

ရွံ့မြေပေါ် ဆန္ဒတွေကို ချခင်းလိုက်တဲ့ မငြိမ်းတော့မဲ့ မီးလျှံတစ်စ

목을 치켜들고 다시 자라나는 싹

လည်ပင်းကို ပြန်မော့လို့ တဖန် ပြန်လည် ရှင်သန်လာမဲ့ အဖူးအငုံတွေ

해는 이미 해가 아닌 칼날이다.

(ငါတို့အတွက်တော့)

သူရိယ နေမင်းဟာ နေမဟုတ်တော့တဲ့ ဓါးသွား ဖြစ်တယ်။

밟혀 짓이겨진

အဖိနှိပ်ခံ အနင်းခြေခံနေရတဲ့

오늘이 내일이다.*

(အခု) ဒီနေ့ဟာ (ငါတို့အတွက်တော့) မနက်ဖြန် ဖြစ်တယ်။ *

붉게 물든 아침 놀을 바라보며

အနီရောင် စွန်းထင်းနေတဲ့ မနက်ခင်း နေမင်းကို မျှော်ကြည့်ရင်း

푸른 목을 쑥쑥 키워

လည်ပင်းကို ထောင်မတ်လို့

분연히 일어나라!

အားမာန်အပြည့်နဲ့ နိုးထလိုက်ပါ …

미얀마,

미얀마여!

မြန်မာ … မြန်မာရေ !

*앤드류 카네기

*Andrew Carnegie’ sayings